Η Άνοιξη στον Όλυμπο διαφέρει, δεν είναι απλώς η Άνοιξη που ήρθε και ανθίσανε τα λουλούδια, αλλά -ανάλογα με το υψόμετρο που θα κινηθείς- είναι η ταυτόχρονη συνύπαρξη δύο εποχών: του Χειμώνα που φεύγει αλλά ακόμη καλά κρατεί στα πιο μεγάλα υψόμετρα και της Άνοιξης, που μόλις κατέφθασε στα χαμηλά.
Ανηφορίζοντας λοιπόν το βουνό των θεών, η φετινή Άνοιξη με βρήκε να το προσεγγίζω από την Πέτρα Ολύμπου (500μ υψόμετρο), από την οποία μέσω ενός «μαγικού» χωματόδρομου μπαίνεις στο Ρέμα Ναούμ (Ξερολάκι) και ανεβαίνεις οδικώς μέχρι τα 1400μ.
Μετά αρχίζει η πεζοπορία…
Καθ΄όλη τη διάρκεια αυτής της διαδρομής η ωραιότερη εποχή του χρόνου είναι πανταχού παρούσα, με λογιών λογιών λουλούδια να συνοδεύουν το διάβα σου, μυρουδιές που σε κάνουν να χαμογελάς και τη θερμοκρασία να βρίσκεται σε ανοιξιάτικα επίπεδα. Ο δρόμος που σε οδηγεί από την Πέτρα στο ρέμα Ναούμ είναι αυτός που σε πάει και στον Κοκκινοπηλό (γνωστό ορεινό κεφαλοχώρι του Ολύμπου στο νομό Λάρισας), αν τον ακολουθήσεις μέχρι το τέλος του. Εμείς όμως, λίγο πριν το μέσον αυτής της διαδρομής στρίβουμε αριστερά για να οδηγηθούμε στο ρέμα Ναούμ (ή Ξερολάκι). Η διαδρομή σού προσφέρει μοναδική θέα προς τις κορυφές του Ολύμπου (Στεφάνι, Μύτικας, Σκολιό). Το χιόνι παλιό μεν, αλλά μπόλικο, έρχεται να σου θυμίσει πως το ημερολόγιο μπορεί να δείχνει άνοιξη, αλλά εδώ είναι Όλυμπος και ο χειμώνας αρνείται να εγκαταλείψει τη μάχη (πρέπει να έρθει το καλοκαίρι για να τον «εξωραΐσει»).
Παρά ταύτα, είναι όλα τόσο αρμονικά δεμένα μεταξύ τους, που πραγματικά χαίρεσαι να είσαι εκεί. Ο δρόμος σε οδηγεί προς το τελείωμα του ρέματος, όπου αφήνεις το αυτοκίνητο και αρχίζεις την πεζοπορία. Κάποιος που θέλει το κάτι παραπάνω και με καλές καιρικές συνθήκες (από 20 Ιουλίου και μετά), μπορεί σε 3 ώρες πεζοπορίας από το Ξερολάκι να ανέβει στην καλύβα Χριστάκη (2450μ) (μικρό καταφύγιο χωρίς προσωπικό, ανοιχτό συνεχώς). Από εκεί σε 1 ώρα περίπου να βρεθεί στο Σκολιό (2906μ) ή και στον Μύτικα (2918μ) σε 2 ώρες (μέσω «κακόσκαλας» σε μια -ειδικά για τον Μύτικα- αρκετά ζόρικη αναρρίχηση). Αλλά και να μην ανέβεις προς τις κορυφές, αυτό που εισπράττεις καθ΄όλη τη διαδρομή οδηγώντας από την Πέτρα και μετά περπατώντας, απλά δεν περιγράφεται. Καταλαβαίνεις το μεγαλείο αυτού του βουνού και κάποια από τα πολλά του πρόσωπα.
Αλλά ας δούμε αυτή τη διαδρομή από την αρχή.
Αρχικά παίρνεις την επαρχιακή οδό Κατερίνης – Ελασσόνας και περίπου 20 χλμ μετά την Κατερίνη στρίβεις αριστερά για το χωριό Πέτρα. Έχοντας ως «αφετηρία» την Πέτρα Ολύμπου μπαίνεις στο χωματόδρομο (πετρόδρομο) που πηγαίνει προς τον Κοκκινοπηλό (το καλοκαίρι πας και με συμβατικό Ι.Χ.). Μετά από 7 χιλιόμετρα συναντάς για πρώτη φορά το ρέμα Ναούμ (Ξερολάκι) το οποίο είναι κάτι σαν μια κοίτη ποταμού χωρίς νερό. Βρίσκεσαι ήδη σε δάσος οξιάς, «πασπαλισμένο» με έλατα σε υψόμετρο800 – 1000μ. Συνεχίζοντας άλλα 4 χλμ περίπου, αφήνεις το δρόμο του Κοκκινοπηλού και στρίβεις αριστερά προς τις κορυφές. Άλλα 20 λεπτά διαδρομής και βλέπεις απέναντί σου τις κορυφές, τέτοια εποχή βουτηγμένες στο χιόνι. Περήφανες, και αγέρωχες δεσπόζουν, συνήθως περιτριγυρισμένες από σύννεφα που τρέχουν με τρελές ταχύτητες!. Μετά από 18 συνολικά χιλιόμετρα χωματόδρομου από την Πέτρα είσαι στο σημείο που θα αφήσεις το αυτοκίνητο και θα μπεις πεζός στο Ξερολάκι. Εκεί είναι που αρχίζει και η πραγματική διαδρομή σου στο βουνό των θεών, διότι ωραία με το αυτοκίνητο, αλλά αν δεν περπατήσεις, δεν μυρίσεις, δεν κουραστείς, δεν έχεις δει και δεν έχεις πάρει τίποτα. Ανηφόρισα λοιπόν το Ξερολάκι με στόχο να φτάσω εκεί που ξεκινά το πολύ χιόνι, σημείο που δυστυχώς πριν από 2,5 μήνες άφησαν τη ζωή τους 2 ορειβάτες από τη Λάρισα, πλακωμένοι από χιονοστιβάδα. Ακούγεται κάπως επικίνδυνο, αλλά αυτή την εποχή δεν είναι, εφόσον δεν υπάρχει κίνδυνος χιονοστιβάδας αφού και το χιόνι δεν είναι τόσο πολύ. Πράγματι, μετά από 1,5 ώρα πεζοπορίας φτάνω στο περιβόητο σημείο και κάνω ενός λεπτού σιγή για να απονέμω φόρο τιμής σε αυτούς που άδικα χάθηκαν (στα 1850μ περίπου). Πιο πάνω δεν πας, εφόσον το χιόνι είναι παλιό και ύπουλο και από την άλλη, λόγω της καραντίνας, είμαι και μόνος. Η πεζοπορία μέσα στο Ξερολάκι ήταν -για ακόμη μια φορά- κάπως… κινηματογραφική! Σκούρος γκρι ο ουρανός, κρύο και αέρας αρκετών μποφόρ να σφυρίζει στις βελόνες των λιγοστών πεύκων-ελάτων που υπήρχαν τριγύρω. Φυσικά και δεν φοβάσαι ακόμη και μόνος, όταν ο Όλυμπος έχει γίνει αδερφός σου. Η μοναξιά του ορειβάτη-πεζοπόρου, είναι ωραία μοναξιά. Είναι μοναχικότητα βασικά. Δεν είσαι μόνος. Μόνος είσαι μονάχα αν πάθεις ατύχημα. Η τήρηση των κανόνων ασφάλειας και ο σεβασμός απέναντι στο βουνό είναι οι μόνιμοι σύντροφοί μου και δόξα τω θεώ, 20 χρόνια περπατάω σε βουνά, ποτέ δεν έπαθα κάτι το σοβαρό. 2 χιλιόμετρα πιο πέρα από το αυτοκίνητο, αντίθετα από το ρέμα (40 λεπτά πεζοπορίας), είναι η είσοδος της κόψης Ναούμ, οι λεγόμενες «πόρτες», σημείο που επίσης σου προσφέρει μοναδική θέα προς το πάνθεον των κορυφών. Η εν λόγω κόψη, αποτελεί το συντομότερο, ωραιότερο, αλλά και επικινδυνότερο μονοπάτι που οδηγεί στο οροπέδιο των Μουσών και στις κορυφές. Τέτοια εποχή, πας μέχρι τις πόρτες, κοιτάς, θαυμάζεις, φωτογραφίζεις και… φεύγεις.
Μέχρι τα 1000μ υψόμετρο είχε άνοιξη. Λιβάδια ανθισμένα, λουλούδια μέσα στο δάσος, πεταλούδες, ζουζούνια κτλ. Μετά τα 1000μ υπάρχει μια ουδέτερη από θέμα εποχής ζώνη και από τα 1500μ. και πάνω αρχίζει και πάλι ο χειμώνας!
Στην επιστροφή για την Πέτρα ξανασταμάτησα για φωτογραφίες απέναντι από τις κορυφές, εφόσον είχε αρκετό φως ακόμη, διαφορετικό από αυτό που είχε όταν ανέβαινα. Λίγο έξω από το χωριό είχε νυχτώσει.
Απίθανος ο Όλυμπος κάθε εποχή, σε κάθε του μέρος, κάθε στιγμή. Σίγουρα θέλει «κεραίες» για να πιάσεις το κάτι παραπάνω, αλλά πιστεύω πως ακόμη και τον πιο αδιάφορο, κάτι θα τον συγκινήσει. Το Ξερολάκι μπορεί να αποτελέσει μια ημερήσια εκδρομή γεμάτη ενέργεια, ομορφιά, μεγαλείο, φως, αλλά και σκοτάδι (Όλυμπος γαρ). Αυτό που σου δίνει η φύση, ειδικά στο βουνό των θεών, είναι ανεπανάληπτο και δε συγκρίνεται με τίποτα άλλο.
