Της Νατάσας Πολυγένη
Εάν κάτι μας δίδαξε ο σεισμός που χτύπησε την Περιφερειακή Ενότητα Λάρισας, είναι ότι η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη, είναι αξίες βαθιά ριζωμένες μέσα μας. Το «τσουνάμι» αγάπης που δέχονται οι άνθρωποι που από τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκαν στον δρόμο, χάνοντας τα πάντα, δεν έχει σταματήσει. Άνθρωποι, σύλλογοι, φορείς από όλη τη Θεσσαλία, από κάθε γωνιά του πλανήτη, βοηθούν και στέκονται στο πλάι αυτών των ανθρώπων με όποιο τρόπο μπορούν. Είναι όμως και κάποιες χειρονομίες που δεν περνούν απαρατήρητες… Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο 31χρονος Χρήστος Χαρισούλης, κουρέας στο επάγγελμα, που από τις πρώτες μέρες θέλησε να βρεθεί κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους, με το μόνο τρόπο που γνωρίζει. Την τέχνη του. Πήρε λοιπόν την καρέκλα και τα ψαλίδια του και γυρνάει στα σεισμόπληκτα χωριά, κουρεύοντας ανθρώπους μέσα στα χαλάσματα και όπως δηλώνει θα το κάνει για όσο καιρό χρειαστεί, για όσο καιρό οι άνθρωποι τον χρειάζονται.
«Πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι. Εγώ έτσι το βλέπω. Αυτοί οι άνθρωποι μέσα σε μια μέρα χάσανε τα σπίτια τους, όλο τους το βιος. Η καθημερινότητά τους έγινε δύσκολη. Πολλοί δεν έχουν άλλη αλλαξιά ρούχα. Ήθελα να κάνω κάτι, να τους περιποιηθώ, να τους ανεβάσω τη διάθεση, να τους τονώσω το ηθικό» λέει στην «Ε».
Ο Χρήστος είναι γνώριμος στους περισσότερους αφού λειτουργεί δύο κουρεία ένα στον Τύρναβο και ένα στα Πλατανούλια και είναι κάτοικος Τυρνάβου. «Κάποιοι άνθρωποι που καταστράφηκαν από τον σεισμό ήταν πελάτες μου και άλλοι όχι. Εμένα με στήριξαν και αφού μπορώ και εγώ να βοηθήσω γιατί να μην το κάνω; Όχι όμως για το θεαθήναι ή για τις φωτογραφίες. Η ουσία βρίσκεται στα μικρά και στα απλά. Δεν γίνονται όλα για το χρήμα» θα πει.
Η κίνησή του δεν ξαφνιάζει όσους τον γνωρίζουν. Εξάλλου, ο Χρήστος ανά τακτά χρονικά διαστήματα άνοιγε τα μαγαζιά του και πρόσφερε δωρεάν κουρέματα, σε ανθρώπους που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα.
Κάθε Κυριακή πλέον ο Χρήστος μπαίνει στο αυτοκίνητό του και επισκέπτεται ένα χωριό, πότε στο Αμούρι, πότε στο Δαμασούλι, πότε στο Μεσοχώρι, πότε στο Δομένικο. Από όλα έχει σκοπό να περάσει. Βρίσκει ένα ασφαλές σημείο για να στήσει τα σύνεργά του και τα ψαλίδια παίρνουν φωτιά. «Την προηγούμενη Κυριακή στο Δομένικο από τις 6.30 το πρωί μέχρι το μεσημέρι έκανα 42 κουρέματα και 9 ξυρίσματα. Όσο κούρευα έγιναν τουλάχιστον 25 μετασεισμοί.
Είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Το πρωί έχει κρύο και πρέπει να επιλέγουμε σημεία που τα χτυπάει ο ήλιος, για να έχουμε και φυσικό φως. Ο κόσμος το έχει ανάγκη, θέλει να νιώσει την περιποίηση. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μέρες να κάνουν ένα μπάνιο της προκοπής, να ξυριστούν. Όσο με έχουν ανάγκη θα είμαι δίπλα τους» λέει και συγκινείται. Ο Χρήστος όμως δεν κουρεύει μόνο αυτούς τους ανθρώπους, τους ακούει κιόλας. «Τα μάτια τους είναι μονίμως δακρυσμένα. Ο καθένας κουβαλά τη δική του ιστορία. Περιουσίες και αναμνήσεις καταπλακώθηκαν μέσα στα συντρίμμια. Δεν ξεπερνιέται εύκολα κάτι τέτοιο. Οι άνθρωποι ζουν με τον φόβο. Αν με αυτό που κάνω αισθάνονται καλύτερα, αν μπορώ να βελτιώσω τη διάθεσή τους, αυτό μου αρκεί» καταλήγει.
Τι μπορεί να πει κανείς περισσότερο για τον Χρήστο Χαρισούλη; Οι πράξεις του μιλούν για εκείνον.
