«Είναι λυπηρό να βλέπεις τον τόπο σου να ερημώνει, το χωριό μας αδειάζει, άλλα (χωριά) είναι ακόμα χειρότερα, άμα «φύγουμε» εμείς, τα γεροντάκια, τα χωριά θα ρημάξουν εντελώς…» είναι τα λόγια του κ. Χρήστου Ν., μόνιμου κάτοικου της Νέας Λεύκης Λάρισας εδώ και 84 χρόνια.
Η Νέα Λεύκη υπάγεται στον Δήμο Κιλελέρ της Λάρισας και πλέον αριθμεί 80 περίπου κατοίκους, όταν πριν 15 με 20 χρόνια μετρούσε 300 κατοίκους. Το χωριό τη δεκαετία του ’80 βρισκόταν στις «δόξες» του, όπως είπε ο κύριος Χρήστος, ήταν γεμάτο καφενεία και παντοπωλεία, ενώ η πλατεία του χωριού σπάνια δεν είχε κόσμο. Ακόμη και πριν 5 χρόνια να περνούσες από το χωριό, μια μέρα του καλοκαιριού, θα συναντούσες μπορεί και 40 παιδιά κάθε ηλικίας να παίζουν, όλα τα καφενεία γεμάτα με κόσμο να απολαμβάνουν τον απογευματινό τους καφέ και τις γυναίκες του χωριού να συζητάνε στα πεζοδρόμια των σπιτιών τους. Πλέον, όπως μας είπε, ούτε περαστικοί δεν περνάνε, «μεγάλωσαν τα παιδιά και δεν πηγαίνουν στο χωριό το καλοκαίρι πια», ενώ και το σχολείο της περιοχής έχει κλείσει.
Σε παρόμοια και χειρότερη κατάσταση βρίσκονται και άλλα χωριά του Δήμου Κιλελέρ, όπως είναι το Μοσχοχώρι, τα Κυπαρίσσια, τα Μύρα, το Δίλοφο κ.λπ., χωριά που βρίσκονται σε απόσταση 15-20 χιλιομέτρων από την πόλη της Λάρισας και όμως η κατάστασή τους θυμίζει «έρημο τοπίο». Ζωντανό παράδειγμα και ο Δοξαράς Λάρισας, περιοχή που παλιότερα μετρούσε 50 με 60 οικογένειες τώρα μετά βίας φτάνει τις 10.
Περνώντας και στα χωριά του Ολύμπου, με λύπη διαπιστώνει κανείς πως υπάρχουν περιοχές όπως η Κρυόβρυση (Πουλιάνα) και η Παλιά Σκαμνιά (μετά το 1940 υπήρξε μετακίνηση των κατοίκων στη Συκαμινέα), που διατηρούν έναν κάτοικο τον χειμώνα και η Κρανιά μόνο 30 κατοίκους. Η Καλλιπεύκη επίσης, ήταν από τα μεγαλύτερα χωριά του Δήμου Τεμπών, στον Κάτω Όλυμπο, που πριν 25 χρόνια αριθμούσε 1.000 κατοίκους, ενώ τώρα μόλις 136 μόνιμους κατοίκους τον χειμώνα. Η Καλλιπεύκη, παρόλα αυτά, διατηρεί Δημοτικό σχολείο που λειτουργεί μόνο με 2 μαθητές.
ΛΟΓΟΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗΣ
Εδώ και 15 με 20 χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο της εγκατάλειψης των σπιτιών στα χωριά, φαινόμενο όμως που αν το σκεφτεί κανείς, δικαιολογείται για πολλούς λόγους. Η ζωή στο χωριό δεν είναι εύκολη, η πρόσβαση σε υγειονομικές μονάδες, σε καταστήματα ένδυσης και πολυκαταστήματα, αλλά κυρίως η πρόσβαση στην εργασία και την εκπαίδευση, αποτελεί το βασικό πρόβλημα και αυτό που ταλαιπωρεί τους κατοίκους, που έχουν επιλέξει να μένουν, ακόμη, στο χωριό με τις οικογένειές τους. «Δεν θα ήθελα να φύγω από το χωριό, αλλά ίσως οι συνθήκες με αναγκάσουν κάποια στιγμή να το αφήσω» εξομολογήθηκε η κ. Ιωάννα Ν., η οποία μένει με τα δύο της παιδιά, μαθητές Δημοτικού και τον σύζυγό της σε χωριό του Δήμου Κιλελέρ, ενώ τόνισε πως οι αποστάσεις για να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις τους δεν είναι μεγάλες, αλλά όταν γίνονται σε καθημερινή βάση μπορεί να σε κουράζουν. Οι μαθητές του Δημοτικού σχολείου πηγαίνουν στο σχολείο με ταξί που βάζει ο Δήμος, ενώ του Γυμνασίου και του Λυκείου με λεωφορείο, καθώς το σχολείο στην περιοχή έχει κλείσει. Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα, τα παιδιά σύντομα θα χρειαστούν την ενισχυτική βοήθεια φροντιστηρίου, ξένες γλώσσες και εξωσχολικές δραστηριότητες, για τις οποίες θα πρέπει να μετακινούνται στη Νίκαια ή και στη Λάρισα, καθώς στο χωριό δεν υπάρχουν αυτές οι δυνατότητες, ενώ και η συγκοινωνία δεν είναι καθημερινή ώστε να τους διευκολύνει. Οι εργαζόμενοι, εκτός από αυτούς που ασχολούνται με τον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα, μεταβαίνουν στη Λάρισα για να βγάλουν τα προς το ζην και να ζήσουν αξιοπρεπώς τις οικογένειές τους. Αιτία του φαινομένου αυτού επίσης, αποτελεί και το γεγονός ότι οι νέοι αναζητούν μια καλύτερη ευκαιρία στα αστικά κέντρα, σπουδάζουν και φεύγουν, ψάχνουν δυνατότητες ανέλιξης σε πόλεις, μία καλή δουλειά και έναν καλό μισθό.
EΛΛΕΙΨΗ ΚΙΝΗΤΡΩΝ
«Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις ότι ο τόπος μας, οι “ρίζες μας” αδειάζουν με τόσο γρήγορους ρυθμούς, σε πιάνει μια μελαγχολία όταν αντικρίζεις το ίδιο μέρος μετά από 15 χρόνια τρομακτικά ερημωμένο», λένε οι κάτοικοι ενός χωριού. Οι άνθρωποι δεν αναζητούν πλέον ευκαιρίες στον αγροτικό και κτηνοτροφικό τομέα, που μην ξεχνάμε ότι αποτελεί συστατικό τομέα της τοπικής οικονομίας. Το κράτος επίσης, σαφώς και φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης σ’ αυτήν τη δυσάρεστη εξέλιξη, αφού δεν φροντίζει να δημιουργηθούν οι κατάλληλες υποδομές, οι παροχές και τα εργασιακά/οικονομικά κίνητρα. Παροχές και κίνητρα, που θα μπορούσαν να κάνουν ευνοϊκότερες τις συνθήκες διαβίωσης στα ελληνικά χωριά και να συνδράμουν στην παραμονή των νέων ανθρώπων στον τόπο τους, καθώς και την εύρεση εργασίας τους σε αυτά, στηρίζοντας τον πρωτογενή τομέα της χώρας μας που τόσα χρόνια μας στηρίζει.
Ε.Γ.
eleftheria.gr
