Πόσες φορές βρεθήκαμε στην θέση να απολογηθούμε για ένα, μικρό ή μεγάλο, λάθος μας, αναζητώντας κάποιον για να του ρίξουμε την ευθύνη;
Μια συνηθισμένη δικαιολογία που ακούγεται: “ο διάβολος φταίει”.
Φταίει άραγε ο διάβολος; Αμαρτάνει ο άνθρωπος και φταίει ο διάβολος;
Όχι βέβαια, ο διάβολος δεν φταίει.
Ο διάβολος φταίει μόνο για την κακία του και την αμετανοησία του. Φταίει για την πονηριά του και τους πονηρούς λογισμούς που σπέρνει στον νου του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος όμως είναι προικισμένος από τον Θεό με το αυτεξούσιο, την ελεύθερη επιλογή.
Αυτό σημαίνει ότι η ελευθερία του ανθρώπου “εμποδίζει” τον διάβολο να μπει στην ζωή του καθενός, αν δεν υπάρχει η ανθρώπινη αποδοχή και επιλογή.
Αν όντως έφταιγε ο διάβολος για την αμαρτία και όχι ο ίδιος ο άνθρωπος, τι νόημα θα είχε η μετάνοια και η συγχώρεση; Μετανοώ για κάτι που φταίω εγώ και όχι για το φταίξιμο του άλλου.
Αν όντως έφταιγε ο διάβολος για την αμαρτία και όχι ο ίδιος ο άνθρωπος, αυτό θα σήμαινε ότι ο άνθρωπος είναι ένα άβουλο όν, χωρίς θέληση και επιθυμίες, αδύναμος, έρμαιος στην δύναμη του διαβόλου.
Οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν και έχασαν τον παράδεισο με δική τους ευθύνη. Ο διάβολος δεν φταίει που αμάρτησαν. Αυτός είναι υπαίτιος γιατί προσπάθησε και πέτυχε να τους παραπλανήσει, κατηγορώντας τους τον Θεό. Οι ίδιοι όμως είχαν εμπειρία και γνώση του Θεού. Είχαν επικοινωνία και γνώριζαν την αγάπη Του για τους ίδιους. Όταν όμως ο διάβολος κατηγόρησε Αυτόν που ήξεραν, δεν αντέδρασαν, αλλά, αντιθέτως, ξέχασαν και πίστεψαν στην συκοφαντία. Η πτώση τους όμως είναι αποκλειστική ευθύνη δική τους. Αν έφταιγε ο διάβολος, η συγχώρεση του Θεού θα ήταν αυτονόητη και θα παρέμεναν στον παράδεισο. Ο διάβολος απλά “έκανε την δουλειά του”.
Ρίχνοντας, αδελφοί μου, την ευθύνη των πράξεών μας στον διάβολο, του δίνουμε μεγαλύτερη δύναμη και ικανότητα από αυτή που πραγματικά έχει. Προστατεύουμε έτσι τον εγωισμό μας, συνηθίζοντας να ρίχνουμε στους άλλους την ευθύνη, ενώ εμείς πιστεύουμε πως δεν κάνουμε ποτέ λάθος.
Αυτό είναι η μεγαλύτερη πλάνη στην οποία πέφτει ο χριστιανός, γιατί σταματάει τον πνευματικό του αγώνα, που είναι η μετάνοια, η συγχώρεση, η αγάπη, η αλλαγή του κακού χαρακτήρα, η βελτίωση του τρόπου σκέψης. Όλα αυτά αποτελούν τα στοιχεία για τον αγώνα του χριστιανού, τα οποία αγωνίζεται να κατακτήσει. Τίποτα δεν μας δίνεται χωρίς αγώνα και προσπάθεια. Η πίστη μας δεν είναι μαγική, ούτε υπάρχουν συνταγές θαυμάτων. Όλα είναι θέμα προσωπικής επιλογής, προσπάθειας και πίστης στον Θεό. Προϋπόθεση του θαύματος είναι η πίστη.
Ας ρίξουμε μια αληθινή ματιά μέσα μας, στον εαυτό μας. Ας θυμηθούμε ότι είμαστε χριστιανοί και ως χριστιανοί θα πρέπει να “εκπέμπουμε” φως από το πρόσωπό μας και την ζωή μας, γιατί έχουμε μέσα μας το ίδιο το Φως, τον Χριστό. Το σκοτεινό πρόσωπο στον χριστιανό αποκαλύπτει την έλλειψη φωτός μέσα του.
Η καλλιέργεια του εγωισμού απομονώνει τον χριστιανό, κλειδώνει την καρδιά του ώστε να μη χωρά κανείς, γιατί όλοι του φταίνε. Αυτή, όμως, μένει ακαλλιέργητη και σκοτεινή, γεμάτη αγκάθια, που μόνο πόνο προκαλούν.
Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Μη ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους και στον διάβολο. Πολλές φορές εμείς του “βάζουμε” ιδέες και μας πειράζει. Μη δίνουμε δύναμη στον διάβολο που δεν έχει.
Αντιθέτως, ας αναπαυθούμε στην δύναμη του Θεού, συνεχίζοντας τον πνευματικό μας αγώνα, αναγνωρίζοντας τα λάθη μας, μετανοώντας αληθινά γι’ αυτά, ζητώντας συγχώρεση, καλλιεργώντας την καρδιά μας, ώστε να έρθει ο ίδιος ο Χριστός και να αναπαυθεί μέσα μας, γεμίζοντας την ζωή μας με γαλήνη, χαρά, αγάπη και φως. Άπλετο φως που θα φωτίζει όχι μόνο εμάς αλλά και όλο τον κόσμο γύρω μας.
+αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου
