Δύσκολες ώρες στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας πέρασε το προηγούμενο διάστημα ο γνωστός Λαρισαίος θεατρικός σκηνοθέτης και παρουσιαστής της τηλεόρασης, Άκυς Μητσούλης. Χτυπημένος κι αυτός από τον φονικό και ύπουλο κορονοιό, μιλάει με συγκλονιστικό τρόπο για την περιπέτειά του, έχοντας ξεπεράσει πλέον το πρόβλημα, με ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα:
«Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας
Κλινική Covid
Δωμάτιο αρνητικής πίεσης 26
10 Μαρτίου μαθαίνω ότι έχω έρθει σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα…
Το μοριακό τεστ την ίδια μέρα δείχνει θετικό…
Οι οδηγίες από τον ΕΟΔΥ κάθεσαι σπίτι σου και γίνεσαι καλά…
Κανείς δεν εξήγησε στο τηλέφωνο τη σημασία του ελέγχου του οξυγόνου…
Μία εβδομάδα μετά ο πυρετός δεν λέει να πέσει , δεν μπορώ να φάω το παραμικρό ενώ ο ύπνος γίνεται αφόρητος…
Όλη την εβδομάδα έλεγα υπομονή είναι στην κορύφωση αύριο θα είμαι καλύτερα…
Πέμπτη 18 Μαρτίου 2021…
Ξυπνάω και δεν μπορώ να πάρω ανάσα…
Η ελάχιστη μετακίνηση μου δημιουργεί αφόρητη κόπωση…
Το απόγευμα καλώ ασθενοφόρο…
Φτάνω στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο…
Μου μετράνε το οξυγόνο…
Οξυγόνο SpO2=70 …
Τεράστια αναστάτωση με τους γιατρούς να τρέχουν και γω να συνειδητοποιώ για πρώτη φορά ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά…
Αρχικές εξετάσεις και εισαγωγή στο δωμάτιο αρνητικής πίεσης…
Δύο βράδια οι γιατροί πάνω από το κεφάλι μου να προσπαθούν να ανεβάσουν το οξυγόνο…
Η ενημέρωση στον πατέρα μου : « Η κατάσταση πολύ κρίσιμη , μπορεί και να τον χάσουμε »
Δύο μέρες οι γιατροί δίνουν αγώνα να μη με διασωληνώσουν και παράλληλα να ανεβάσουν το οξυγόνο…
Ο αγώνας τους προσωπικό πείσμα απέναντι στο θάνατο…
Μετά από δύο μέρες – τις οποίες δεν θυμάμαι καν – το οξυγόνο με το μηχάνημα υψηλής ροής αρχίζει να ανεβαίνει…
Διαρκής παρακολούθηση του οξυγόνου…
Να ξυπνάς το βράδυ να κοιτάς το μόνιτορ και να παρακαλάς για οξυγόνο πάνω από 90…
Να μη μπορείς να πας τουαλέτα γιατί είσαι δεμένος με τη μάσκα οξυγόνου…
Το οξυγόνο αρχίζει και σταθεροποιείται…
Σιγά σιγά αρχίζει και μειώνεται η υποστήριξη με οξυγόνο…
Η αγωγή φέρνει αποτελέσματα…
Δίπλα μου ένας άλλος ασθενής με οξυγόνο που δεν λέει να ανέβει πάνω από 70…
Ένα απόγευμα διασωληνώνεται…
Το τηλέφωνό του θα χτυπά το επόμενο πρωί σκορπίζοντας ανατριχίλα…
Το αν είμαι εδώ και γράφω όλα αυτά…
Το αν ζω…
Το οφείλω σε αυτούς τους υπέροχους γιατρούς και όλο το νοσηλευτικό προσωπικό για τον αγώνα που έδωσε…
Στη Σάρα , στον Άγγελο , στη Στέλλα , στη Βασιλική , στην Πηνελόπη , στο Γιώργο , στη Δέσποινα , στο Γιώργο Β. , στο Γιώργο Ν. , στο Νίκο , σε όλες τις νοσηλεύτριες…
Αν υπάρχουν κάποιοι ήρωες αυτοί δεν είναι της επανάστασης…
Είναι οι γιατροί σε κάθε δημόσιο νοσοκομείο που δίνουν τεράστιο αγώνα με το θάνατο…
Τους ευχαριστώ που υπάρχουν…
Συνήθως δεν γράφω τόσο προσωπικές ιστορίες…
Αν το κάνω τούτη τη φορά είναι γιατί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ η πανδημία…
Και η ζωή με το θάνατο απέχει όσο 10 μονάδες οξυγόνου κάτω…
Ότι έζησα μου άλλαξε τη ζωή…
Να προσέχετε τους εαυτούς σας…
Να φοράτε ΠΑΝΤΑ μάσκα…
Μπορεί να δυσκολεύει στην ανάσα αλλά πιστέψτε με…
Ο covid ΚΟΒΕΙ την ανάσα μία και καλή…
Ευχαριστώ την Όλγα που ήταν εκεί … την ευχαριστώ για όλα…
Ευχαριστώ τους φίλους και τις φίλες μου, τους συναδέλφους μου για την στήριξη με καθημερινά τηλεφωνήματα….
Μετά από αυτό που πέρασα για μένα είναι ξεκάθαρο πλέον…
Δεν υπάρχουν καλύτεροι γιατροί από το Δημόσιο νοσοκομείο που μας σώζει τελικά…
Αυτή η μαλακία ο covid κυκλοφορεί δίπλα μας και θα συνεχίσει να κυκλοφορεί…
Να εμβολιαστείτε , να προσέχετε τους εαυτούς σας και να λέτε στους ανθρώπους σας ότι τους αγαπάτε…
Κάθε μέρα να το λέτε…
Σε αναμονή να αγκαλιαστούμε ξανά…
Φτου ξελευτερία…»
thenewspaper.gr
