Τα πολλά “λάθη” που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στα “προϊόντα” της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίας, δημιουργούν σκέψεις για τις αιτίες που τα προκαλούν και οδηγούν σε συμπεράσματα -ίσως πρόωρα- για την παρακμή της. Προφανώς ως “μόνιμοι πελάτες” αυτής της βιομηχανίας πρέπει να προβληματιστούμε.
Ο William Astore σ’ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στο thenation.com, αναλύει τις αιτίες των αποτυχημένων αμερικανικών εξοπλιστικών προγραμμάτων και τις αποδίδει στις κακές επιλογές προσώπων, κάνοντας λόγο “για κακούς στρατηγούς, με κακή απόδοση” αλλά και για τους ατελείωτους πολέμους που κοστίζουν μια περιουσία. Οι παθογένειες του συστήματος που περιγράφει είναι εντυπωσιακές.
Επικεντρώνουμε σ΄ όσα αναφέρει για το Ναυτικό, για λόγους που είναι ευνόητοι. Αυτή τη περίοδο παρακολουθούμε ένα σήριαλ για τις νέες φρεγάτες του ΠΝ. Οι Αμερικανοί κινούνται δυναμικά για να μας τις πουλήσουν. Τι γράφει το thenation.com:
“…Και μιλώντας για τα αποτυχημένα πλοία, ας μην ξεχνάμε τα Littoral Combat (LCS), τα οποία έχουν κερδίσει το παρατσούκλι «μικρά κακά πλοία». Ένα σοβαρό ελάττωμα σχεδιασμού πρόωσης μπορεί να καταλήξει να τα μετατρέψει σε «σωρούς πλωτών σκουπιδιών», έγραψε πρόσφατα ο δημοσιογράφος αμυντικών θεμάτων Jared Keller. Το Ναυτικό αγόρασε 10 από αυτά για περίπου μισό δισεκατομμύριο δολάρια το καθένα, με μελλοντικές παραγγελίες σε αναμονή. Η Lockheed Martin είναι ο κύριος εργολάβος, ο ίδιος υπεύθυνος για τα F-35.
Δυστυχώς για το Πολεμικό Ναυτικό, τα προβλήματα ήταν τόσο σοβαρά που το πρόγραμμα ακυρώθηκε μετά την κατασκευή μόνο τριών πλοίων. (Το Πολεμικό Ναυτικό αρχικά σχεδίαζε να κατασκευάσει 32 από αυτά.). Προβλήματα υπάρχουν με το ραντάρ και τον κύριο εξοπλισμό τους. Συνολικά, το Πολεμικό Ναυτικό ξόδεψε 22 δισεκατομμύρια δολάρια για μια αποτυχημένη ιδέα «επόμενης γενιάς», που ακόμη και το στρατιωτικό-βιομηχανικό κατεστημένο δεν μπορούσε να συνεχίσει να το δικαιολογεί”.
Δεν είναι το μοναδικό δημοσίευμα που θα έπρεπε να έχει βάλει σε σκέψεις το ΥΠΕΘΑ και την κυβέρνηση γενικότερα. Μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας: οι αποφάσεις για τους εξοπλισμούς λαμβάνονται στο Μαξίμου και δυστυχώς φαίνεται ότι στα κριτήρια δεν συμπεριλαμβάνονται πρωτίστως οι επιχειρησιακές ανάγκες του Στόλου. Η “εξοπλιστική διπλωματία” φαίνεται να καθορίζει τις αποφάσεις και αυτό έχει αποδειχτεί αναποτελεσματικό σε άλλες εποχές. Τώρα είναι και επικίνδυνο.
Η επιλογή της κυβέρνησης να “μηδενίσει το κοντέρ” των διαπραγματεύσεων με τους Γάλλους που έχουν ιστορία …12 χρόνων και να δεχτεί να εξετάσει τις προτάσεις των ΗΠΑ έχει μέχρι στιγμής ένα βέβαιο αποτέλεσμα: καθυστερήσεις.
Αν η πρόταση είχε πραγματικό ενδιαφέρον ,ουδείς βεβαίως θα μπορούσε να πει το παραμικρό. Μ΄ όλα αυτά που έχουν δημοσιοποιηθεί όμως ποιος ο λόγος της καθυστέρησης;
Ο πρωθυπουργός δημοσίως έχει δεσμευτεί βεβαίως ότι η απόφαση για το επόμενο πλοίο του ΠΝ θα ληφθεί εντός του πρώτου εξαμήνου του 2021. Υπάρχει ακόμη χρόνος, αλλά δεν διαπιστώνουμε να υπάρχει και διάθεση για αποφάσεις.
ΠΗΓΗ: www.militaire.gr
