ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Ὁ π. Σεραφείμ, κατά κόσμον Χρῆστος Δημόπουλος, γεννήθηκε καί μεγάλωσε στό Ἡράκλειο Κρήτης. Ἦταν γόνος πολύτεκνης οἰκογένειας. Ἀπό μικρός ἔδειχνε ἰδιαίτερη κλίση στήν ἱερωσύνη καί πολλές φορές στό σπίτι ἀντί γιά παιχνίδια προτιμοῦσε νά τελεῖ ἁγιαστικές πράξεις μιμούμενος τόν ἱερέα. Ὡς μαθητής διακρινόταν γιά τήν ἐπιμέλεια καί τή χρηστοήθεια, γι’ αὐτό καί τοῦ ἀπονεμήθηκε σχετικός ἔπαινος ἀπό τό Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων. Μετά τήν ὁλοκλήρωση τῶν γυμνασιακῶν του σπουδῶν φοίτησε στή Θεολογική Σχολή Ἀθηνῶν καί κατά τή διάρκεια τῶν σπουδῶν του συνδέθηκε μέ ἀνθρώπους τοῦ πνεύματος. Στρατιώτης ὤν μετέβη στό Ἅγιον Ὄρος γιά προσκύνημα (1963), ὅπου γνωρίστηκε μέ τόν Σέρβο ἀσκητή καί ἐρημίτη π. Γεώργιο Μπράνκο, ἀπό τόν ὁποῖο διδάχθηκε καί καλλιέργησε τή νοερά προσευχή. Γιά τή διαμόρφωση τοῦ χαρακτῆρα του καθοριστικό ρόλο ἔπαιξαν ἡ ἀγωγή πού πῆρε ἀπό τή μητέρα του, ἡ μελέτη τῶν ἀσκητῶν Πατέρων τοῦ «Λαυσαϊκοῦ», ἡ ζωή τῶν ἁγίων Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ καί Σεραφείμ τοῦ Δομβοΐτη, καθώς ἐπίσης καί ἡ γνωριμία του μέ τόν Μητροπολίτη Κισάμου καί Σελίνου Εἰρηναῖο Γαλανάκη, τόν π. Φιλόθεο Ζερβάκο καί ἄλλες σύγχρονες ἀσκητικές μορφές.
Τό 1965 εἰσῆλθε στίς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί μέχρι τό 1968 διακόνησε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στήν Κρήτη. Στή συνέχεια γιά ἕνα ἔτος ἐργάστηκε στήν ἐνορία τοῦ ἁγίου Χαραλάμπους στόν Παλαμᾶ Καρδίτσης καί ἀπό τό καλοκαίρι τοῦ 1969 μέχρι τήν κοίμησή του στήν πόλη τῆς Λάρισας.
Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς ἀφίξεώς του στή Λάρισα ἀνέπτυξε πλούσια πνευματική, φιλανθρωπική καί κοινωνική δραστηριότητα. Ὅπως στόν Παλαμᾶ ἔτσι καί στή Λάρισα ἵδρυσε καί λειτούργησε Οἰκοτροφεῖο γιά μαθητές Γυμνασίου, γιά φτωχά ἐπαρχιωτόπουλα πού ἔρχονταν στήν πόλη νά μάθουν γράμματα. Ἀρκετοί ἀπό αὐτούς, χάρη στή βοήθειά του, εἶναι σήμερα ἐπιτυχημένοι ἐπιστήμονες. Δέν περιορίστηκε ὅμως μόνο στό Οἰκοτροφεῖο. Σταδιακά ἐπεξέτεινε τό φιλανθρωπικό του ἔργο σέ ὅλες τίς ἐνδεεῖς κοινωνικές ὁμάδες. Ἔδινε ὅ,τι εἶχε σ’ ὅσους τόν ἐπισκέπτονταν. Ὀργάνωσε σταθμούς ἐφοδίων στήν πόλη καί τά γύρω χωριά γιά νά φθάνει ἡ βοήθεια σέ περισσότερα σπίτια. Γιά τόν ἑαυτό του δέν κρατοῦσε τίποτε. Τό μισθό του τόν διέθετε γιά τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων του. Ὁ ἴδιος ζοῦσε ἀσκητικά, ἀσκητικότατα. Ἐφάρμοζε τό πατερικόν «ἀρκετόν τῷ μοναχῷ εἷς χιτών καί ἕν ὀστράκιον». Συχνά μετέβαινε στίς φυλακές γιά νά ἐνισχύσει, νά παρηγορήσει, νά βοηθήσει τούς φυλακισμένους καί νά τούς ἐλευθερώσει ἀπό τά πάθη καί τήν ἁμαρτία. Τό 1978 μετέβη στήν κεντρική Ἀφρική, ὅπου ἐργάστηκε ἱεραποστολικά. Ἐπιστρέφοντας στήν Ἑλλάδα συμπεριέλαβε στήν καθημερινή φροντίδα του καί τούς ἀδελφούς τῆς μαύρης Ἠπείρου, στέλνοντας ἔκτοτε καί σέ τακτικά διαστήματα βοήθεια σέ φάρμακα καί διάφορα ἄλλα ἀναγκαῖα εἴδη. Στό φτωχικό του καλύβι ἔβρισκαν καταφύγιο καί ἀποκούμπι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ ἀλλοδαποί πού δέν εἶχαν ἐξασφαλίσει τήν πολυπόθητη ἄδεια παραμονῆς. Ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε, βάπτισε πάνω ἀπό χίλιους ἀλλοδαπούς.
Παράλληλα μέ τό φιλανθρωπικό καλλιεργοῦσε καί τό πνευματικό ἔργο. Κήρυττε ὄχι μόνο μέ τό λόγο του ὅσο κυρίως μέ τή ζωή του. Ζοῦσε μέσα σέ ἑκούσια πτωχεία, γεμάτος ὅμως ἀρετές καί χαρίσματα. Ἦταν νηστευτής. Σπάνια μαγείρευε. Δέν χρησιμοποιοῦσε θέρμανση οὔτε καί τίς πιό κρύες νύχτες τοῦ χειμῶνα. Τά ροῦχα του ἦταν συνήθως παλιά καί τριμμένα. Μέσα ὅμως στά τριμμένα ράσα του κρυβόταν ὁ πλοῦτος τῶν χαρισμάτων καί τῶν ἀρετῶν του. Ἀποστρεφόταν τίς ἐπίγειες χαρές καί ἀπολαύσεις. Ὡς λειτουργός στεκόταν μέ πολλή εὐλάβεια στό ναό. Πρόσεχε τίς ἐκφωνήσεις, τήν ἀνάγνωση τῶν μυστικῶν εὐχῶν, τό βλέμμα, τό κήρυγμα. Ἀπέφευγε τά φῶτα, τίς συνομιλίες, τίς ἄσκοπες κινήσεις. Ἦταν πρᾶος καί ταπεινός, ἀθόρυβος καί ἀφανής. Ζοῦσε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ. Βίωνε τήν ἀποστολική προτροπή «μετά πάντων εἰρηνεύετε». Εὐλαβεῖτο καί τιμοῦσε τούς σύγχρονους ἁγίους π. Παΐσιο καί π. Πορφύριο, μέ τούς ὁποίους εἶχε ἰδιαίτερο πνευματικό δεσμό. Θαύμαζε τούς μεγάλους ἀσκητές, τά εὔοσμα αὐτά ἄνθη τῆς ἐρήμου, καί στίς μνῆμες τους τελοῦσε θ. Λειτουργία.
Ἀπέκτησε τή φήμη ἁγίου καί χαρισματικοῦ ἀνθρώπου, γεγονός πού τόν ἐνοχλοῦσε πολύ. Γιά τό λόγο αὐτό προσπαθοῦσε νά κρύβεται πίσω ἀπό παραξενιές, πού ἄγγιζαν τά ὅρια τῆς διά Χριστόν σαλότητος. «Κακό πρᾶγμα, ἔλεγε, νά σοῦ βγεῖ τό ὄνομα ὅτι εἶσαι πνευματικός. Δέν μπορεῖς νά κρυφτεῖς πουθενά». Ἦταν ἐραστής τῆς ἡσυχίας καί τῆς σιωπῆς. Συχνά παρέμενε ἔγκλειστος γιά ἀρκετές ἡμέρες, χωρίς νά ἀνοίγει σέ κανέναν. «Ὅταν εἶμαι ἔγκλειστος, ἔλεγε, γίνομαι ἄλλος ἄνθρωπος». Ἦταν ἕνας ἀσκητής μέσα στό σύγχρονο κόσμο.
Ἐκοιμήθη στίς 17 Ἀπριλίου 2008, ἀφοῦ προεῖδε τό τέλος του καί τό ἔκανε γνωστό σέ συνεργάτες καί πνευματικά του παιδιά. Ἡ κηδεία του ἔγινε πάνδημη στόν ἱερό μητροπολιτικό ναό τοῦ Ἁγίου Ἀχιλλίου Λαρίσης τό Σάββατο τοῦ Λαζάρου καί ἡ ταφή του στό νέο Κοιμητήριο, ἀπέναντι σχεδόν ἀπό τό ἀσκητήριό του. Ὁ τάφος του ἀποτελεῖ σημεῖο ἀναφορᾶς γιά πολλούς χριστιανούς, πού τόν ἐπισκέπτονται γιά νά τόν προσκυνήσουν καί νά ζητήσουν τήν βοήθειά του. Νά ἔχουμε τήν εὐχή του.
Ὅσοι ἀπό τούς ἀγαπητούς ἀναγνῶστες ἐνδιαφέρονται νά γνωρίσουν περισσότερα γιά τό θαυμαστό βίο καί τό ἔργο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος, καθώς καί γιά τήν κατά Χριστόν πολιτεία του, μποροῦν νά ἀναζητήσουν τό βιβλίο μέ τόν τίτλο: «πατήρ Σεραφείμ Δημόπουλος (1937-2008). Ἕνας ἀσκητής μέσα στόνσύγχρονο κόσμο», πού ἐκδόθηκε ἀπό τό Σύλλογο. Τό βιβλίο ἀναφέρεται στή ζωή, τή διδασκαλία καί τά χαρίσματά του καί περιέχει μαρτυρίες ἀνθρώπων πού τόν γνώρισαν ἀπό κοντά καί δέχτηκαν τήν εὐεργετική του ἐπίδραση στή ζωή τους.
Ευχαριστούμε εγκάρδια για την ξενάγηση στους χώρους του πνευματικού κέντρου- παιδικού σταθμού και ξενώνα « Τα χελιδονάκια» τον κύριο Ιωάννη Καραμήτρο πνευματικό τέκνο του Γέροντα Σεραφείμ Δημόπουλου και Πρόεδρο του φιλανθρωπικού σωματείου « Ιωάννης ο Χρυσόστομος»
Βαγγέλης Αδαμόπουλος
 Ἕνας ἀσκητής μέσα στόν σύγχρονο κόσμο»){kind=link}