Γράφει, φωτογραφίζει ο Σπύρος Τσαντόπουλος
Πρώτο πρωινό μετά κορωνοϊού εποχή χτυπάει το τηλέφωνο. « Έλα Σπύρο ο Χριστόφορος είμαι ο γείτονας, πάμε Φάρσαλα να χαράξουμε διαδρομές σε ένα νέο αναρριχητικό πεδίο; Θα έρθει και ο Θοδωρής Σύρμος παρέα».
Σκασμένος από την υποχρεωτική κλεισούρα και τον παγκόσμιο βομβαρδισμό κακών ειδήσεων, άλλο που δεν ήθελα, να αναπνεύσω καθαρό μυρωμένο αεράκι σκαρφαλωμένος στα πάτρια εδάφη. Επιβιβαστήκαμε σε χρόνο dt και πήραμε τον δρόμο για Νίκαια, Νέες Καρυές, Ζάππειο, Χαρά…
Με τον καθηγητή Πληροφορικής Χριστόφορο Κουνιάκη γνωριστήκαμε στα βουνά, καθώς ασχολείται με την ορειβασία-αναρρίχηση από το 1979, αργότερα στο σχολείο των παιδιών μας και στην γειτονιά, όταν με έπαιρνε για να δημοσιεύσω ένα από τα δεκάδες χρόνια προβλήματα της Νέας Πολιτείας. Έμπειρος ορειβάτης παρακολούθησε με επιτυχία την 1η ετήσια σχολή Ορειβασίας του ΕΟΣ Αθηνών και τη Σχολή Εκπαιδευτών της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας Αναρρίχησης (ΕΟΟΑ). Έχει διδάξει και οργανώσει επί σειρά ετών σχολές Αρχαρίων και Μέσου Επιπέδου, που επιβλέπονται από την ΕΟΟΑ, ήταν εξεταστής στο Ι.Ε.Κ Συνοδών Βουνού Ιωαννίνων και βοήθησε στη δημιουργία και σχεδίαση αναρριχητικών πεδίων στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας.
Λάτρης της αναρρίχησης, όπως και γω, γεμάτος ιστορίες και περιπέτειες από όλα τα διάσημα βουνά που επισκέφθηκε μέχρι τώρα, μας έβαλε στο πνεύμα της εξόρμησης σύντομα και δεν καταλάβαμε πότε φτάσαμε στο πεδίο, λίγο έξω από τα Φάρσαλα προς Δομοκό. Ο γκρίζος ορεινός όγκος μας περίμενε να τον «χαρτογραφήσουμε»…
Ο καιρός κατάλληλος χωρίς πολύ υγρασία και ζέστη. Ο Χριστόφορος και ο Θοδωρής κατέβασαν τον εξοπλισμό και φορτώθηκαν τα σκοινιά, ενώ εγώ ζώστηκα με μηχανές, κάμερες και drone.
Πάνω –κάτω ο Χριστόφορος στις διαδρομές με τον Θοδωρή να τον κρατάει με ασφάλεια , ενώ συγχρόνως σημάδευε τις διαδρομές 16 – 17 – 18 και δίπλα τον αριθμό δυσκολίας -5 -7…
Τα χέρια τους είχαν ματώσει από την προσπάθεια να καθαρίζουν τις διαδρομές από τα φυτά και τα εμπόδια για να τις παραδώσουν στους επίδοξους αναρριχητές καθαρές , ασφαλείς και σημαδεμένες .
Μέτρησα 6 διαδρομές που έκανε σε μία μέρα , αλλά μας σταμάτησε ο καιρός που το πήγαινε για βροχή. Έπρεπε να πέσουν οι πρώτες στάλες για να πάρουμε απόφαση να τα μαζέψουμε. Θαρρείς και το πεδίο δεν ήθελε να μας αποκαλυφθεί με την πρώτη και μας έκλεινε το μάτι για ένα ακόμη ραντεβού.
Στον γυρισμό σιωπηλοί, χωρίς ιστορίες, τον ρώτησα γιατί το κάνει αυτό πληρώνοντας μάλιστα όλα τα έξοδα μόνος του. Χαμογέλασε, μα δεν απάντησε. Κατάλαβα, μερικά πράγματα στην Ζωή είναι ακριβά και δεν έχουν αντίκρισμα σε χρήμα.
larissapress.gr
