Η«βασιλικότητα» που κυρίευσε τα μίντια βρήκε καταφύγιο στο lifestyle του πένθους. Σαν διψασμένα τρωκτικά σε μια χώρα έρημη από δέντρα που τρέφουν μεταξοσκώληκες, οι αναλυτές των πρωτοκόλλων ακροβολίστηκαν σε εξώστες, μπαλκόνια, τηλεοπτικά παράθυρα κραδαίνοντας μικρόφωνα, κάμερες κινητών και άρχισαν να εξακοντίζουν με τα τα πλήκτρα των υπολογιστών τους αλληλουχίες λέξεων για να φαντασιωθούν μια νέα πραγματικότητα. Εκεί όπου η επικυριαρχία της όρασης είναι νέα μορφή συνείδησης. Στολισμένη με τις ατσαλάκωτες παρουσίες υψηλών ξένων, καλεσμένων σε ένα πένθιμο γεγονός. Για το οποίο έγιναν προσπάθειες να σηματοδοτήσει το πλαίσιο μιας ανύπαρκτης στην ελληνική πραγματικότητα βασιλικής ετικέτας. Βεβαίως το «ποιος φόρεσε τι» χρόνια τώρα είναι το προσφιλές τίποτα που η κενότητα της εποχής μας ανέδειξε σε εξαιρετικά σημαντικό. Γι’ αυτό και η διαδικασία αναγνώρισης λογοτύπων και εμπορικών επωνυμιών θεωρείται κριτήριο αξιολόγησης νέων δημοσιογράφων. Οποιος/α εντοπίζει γρήγορα και εύστοχα το brand του ρούχου, του φιόγκου, της κάλτσας, της ζώνης, της τσάντας εξασφαλίζει θέση στο πάνθεον της σχολιαστικής μετα-δημοσιογραφίας.
Μα να αγνοήσουμε τα γεγονότα; Ασφαλώς και πρέπει να καταγραφούν. Ως τεκμήρια μιας ιστορίας όμως που δεν αγνοεί το παρελθόν αλλά λαμβάνει υπόψη τη μνήμη. Ως αντιπρόταση λοιπόν στο ρεπορτάζ του πένθους που έκρυψε κάτω από μαύρα μεταξωτά φορέματα και σειρές μαργαριταριών ιστορικές και πολιτειακές διασαφηνίσεις θα ήταν προτιμότερο να επιδοθούμε σε αυτό για το οποίο έγραψε η αμερικανίδα ιστορικός Λυν Χαντ στο δοκίμιό της «Against Presentism»: «…είναι δυνατόν να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας τις αρετές της διατήρησης μιας γόνιμης έντασης μεταξύ των σημερινών ανησυχιών και του σεβασμού του παρελθόντος. Και τα δύο αποτελούν βασικά συστατικά της καλής ιστορίας.
Η ανάδυση νέων προβληματισμών στο παρόν αποκαλύπτει πάντοτε πτυχές της ιστορικής εμπειρίας που έχουν αποκλειστεί ή ξεχαστεί. Ο σεβασμός για το παρελθόν, με τη συνακόλουθη ταπεινότητα, την περιέργεια, μας επιτρέπει να βλέπουμε πέρα από τις σημερινές μας ανησυχίες προς τα πίσω και προς τα εμπρός ταυτόχρονα. Ολοι μας είμαστε παγιδευμένοι στους κυματισμούς του χρόνου και δεν έχουμε ιδέα για το πού κατευθύνονται».
Πηγη: in.gr
