Πώς μπορώ να διαβώ το κατώφλι του μοναστηριού χωρίς να δω το φωτεινό της πρόσωπο;
Πώς να περπατήσω γύρω στην αυλή χωρίς ν’ ακούσω τη χαρούμενη φωνή της να μιλά με αγάπη σε προσκυνητές και να κλείνει τις νουθεσίες της με το «Ζει ο Θεός»;
Πώς να λησμονήσω τους κόπους και τις αγωνίες της να στήσει αυτό το μοναστήρι σχεδόν από την αρχή;
Πώς να λησμονήσω τους κόπους της χρόνια ολόκληρα δουλεύοντας σκληρά στο γηροκομείο προσφέροντας άοκνα την αγάπη της;
Πώς γίνεται να μη θυμάμαι την ασκητική και μοναχική της ζωή στον κόσμο;
Πώς ν’ αγνοήσω τους αμέτρητους προσκυνητές που βρήκαν στο πρόσωπό της παρηγοριά, έναν γλυκό λόγο, ένα εγκάρδιο χαμόγελο;
Πώς να ξεχάσω την απύθμενη και πνευματική προσφορά της στο μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων;
Μια μοναχή γεμάτη αγάπη, προσφορά, μια μοναχή που δεχόταν τον καθένα χωρίς να υπολογίζει την κοινωνική του «αξία».
Το μοναστήρι δε θα ναι ποτέ το ίδιο χωρίς αυτήν, γιατί απλά κανείς δεν είναι όπως αυτή.
Η αξία της θα μαρτυρείται από την υλική και πνευματική της παρακαταθήκη και τίποτε και κανείς δε θα μπορέσει να τη σπιλώσει.
Η μεγάλη της καρδιά έχει ήδη συγχωρέσει τους αμφισβητίες της και τα στεφάνια της πολλά εκεί ψηλά στον Κύριο και Θεό της.
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ αδελφή Χριστοφόρα!
Ένας, εκ των πολλών εν Χριστώ, αδελφών της
trikalavoice.gr
