ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν
Εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
—————————————————————
Ἀγαπητοί μου,
Ἄν καί γιορτάζουμε Ἀνάσταση, τείνουμε νά χάνουμε τό θριαμβικό μήνυμα τῶν γεγονότων πού τήν ἀποτέλεσαν, καθώς μένουμε προσκολλημένοι στά τετριμμένα δικά μας, στήν καθημερινότητά μας, στά προβλήματά μας… Ἄς θυμηθοῦμε τί ἔγινε τότε. Πολύ πρωί τῆς Κυριακῆς πᾶνε οἱ Μυροφόρες στόν τάφο γιά νά ἀλείψουν μέ ἀρώματα τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ὅταν φθάνουν ἐκεῖ βλέπουν «τόν λίθον ἀποκεκυλισμένον ἀπό τοῦ μνημείου» καί δύο Ἀγγέλους νά τίς ρωτᾶνε «Τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν;»[1]. Φεύγουν ταραγμένες καί ψάχνουν τούς Μαθητές γιά νά τούς ποῦν ὅλα ὅσα εἶδαν. Ἀπό τούς Μαθητές μόλις τά ἀκοῦν τρέχουν ὁ Πέτρος κι ὁ Ἰωάννης στό μνημεῖο, τό βρίσκουν ἄδειο καί τούς νεκρικούς ἐπιδέσμους τακτοποιημένους σέ μιά γωνιά[2]. Φεύγουν γεμάτοι ἀπορίες. Δυό ἄλλοι Μαθητές πορεύονται ἐκείνην τήν ἡμέρα πρός Ἐμμαούς. Συναντοῦν ἕναν ξένο μέ τόν ὁποῖον ἀνοίγουν συζήτηση γιά τά περί Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου. Μιλοῦν μέ πόνο κι ὁ ἄγνωστος ξένος ἀρχίζει νά τούς ἑρμηνεύει τίς Γραφές καί νά τούς παίρνει τόν πόνο. Ἀπό τόν τρόπο πού ἔκοψε τό ψωμί στό τραπέζι ἀναγνωρίζουν τόν Χριστό, ὁ ὁποῖος ἀμέσως μετά γίνεται ἄφαντος, λέγοντάς τους πρῶτα ὅτι εἶναι «βραδεῖς τῇ καρδίᾳ»[3].
Τί συμβαίνει μετά; Οἱ ταραγμένοι ἀπό ὅλα αὐτά τά δυσερμήνευτα Μαθητές, μαζεύονται στό γνωστό ὑπερῶο τῶν Ἱεροσολύμων, ὄντας ἐπιπλέον φοβισμένοι γιά τυχόν διώξεις ἐκ μέρους τῶν Ἰουδαίων, χωρίς νά ξέρουν τί νά κάνουν. Καί τότε «ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς»! Τό διαβάζουμε στό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀγάπης: «Οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς, εἰρήνη ὑμῖν»[4]! Ἐμφανίζεται Ἀναστημένος ὁ Χριστός καί ἡ πρώτη του λέξη εἶναι «εἰρηνεῦστε, ἡρεμῆστε, ἡσυχᾶστε»! Γιατί; Γιατί ἀλλοιῶς δέν θά μπορέσουν νά συνειδητοποιήσουν οἱ μαθητές τί συνέβη, ὥστε νά τό βιώσουν καί νά τό χαροῦν!
Φέτος κι ἐμεῖς εἴμαστε σέ παρόμοια θέση μέ ἐκείνη τῶν Μαθητῶν. Ὁ θάνατος μᾶς ἔδειξε τό πιό φρικτό του πρόσωπο κι ἡ τραγικότητα αὐτή ἦλθε νά πολλαπλασιάσει τήν σύγχυση καί τήν θλίψη ἀπό τήν καθημερινότητα τῆς ζωῆς καί τά προσωπικά μας ζητήματα. Πῶς βγαίνουμε ἀπό αὐτήν τήν κατάσταση; Ἀκούγοντας τόν Χριστό νά λέει καί σέ ἐμᾶς «Εἰρήνη ὑμῖν»! Εἰρηνεῦστε, ἡρεμῆστε, ἡσυχᾶστε. Ὥστε μέ καθαρό μυαλό νά προχωρήσουμε τίς ζωές μας! Μέ καθαρή καρδιά νά χαροῦμε! Καί βιώνοντας τήν Ἀνάσταση νά διαπιστώσουμε ὅτι τελικά πάντα ἡ ζωή νικᾶ τόν θάνατο, πάντα ἡ χαρά νικᾶ τήν θλίψη, πάντα ἡ ἐλπίδα κυριαρχεῖ καί ἀνασταίνει τόν ἄνθρωπο.
Μέ ἀναστάσιμους ἀσπασμούς.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἱερώνυμος
