Τυπικό παράδειγμα υποδειγματικού εν δυνάμει κλασικού. Το υπέροχα λιτό Peugeot 205 Rallye
Tι πρέπει να έχει ένα αυτοκίνητο της διπλανής πόρτας για να γίνει κλασικό;
Σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο, το πολύ-πολύ να «πειράξεις» ευθυγράμμιση, να επέμβεις με καλύτερα τακάκια και ένα σετ σύγχρονα λάστιχα. Συνήθως αυτά φτάνουν.
Σε ένα σχετικά σύγχρονο αυτοκίνητο αρκούν επίσης μερικές παρεμβάσεις σε περιφερειακά στοιχεία. Μία καλύτερη ανάρτηση; Ίσως. Μερικά δεσίματα, αν η παλαιότητα εκθέτει τη μειωμένη ακαμψία; Σύμφωνοι
Σε κάθε περίπτωση, κάτι που να μπορεί να αφαιρεθεί με ευκολία. Κάτι που να μην επεμβαίνει στην εργοστασιακή φυσιογνωμία του.
Εκτός αν δεν πρόκειται για περίπτωση τύπου-youngtimer. Ή δε σε απασχολεί καν μια μελλοντική του αξιοποίηση.
Κατά την ταπεινή μας άποψη, κλασικό της διπλανής πόρτας -προφανώς δεν μιλάμε για Ferrari 250 SWB ή άλλα συναφή- είναι αυτό που διαθέτει τρία στοιχεία:
- Χαρακτήρα
- Λιτή προσέγγιση (δεν είναι τυχαίο ότι οι κάθε λογής ελαφρωμένες εκδόσεις είναι αυτές που αποδεικνύονται πιο εμπορικά συμφέρουσες στην πάροδο του χρόνου
- Εξαιρετικά περιορισμένες εκδόσεις, χρωματολόγια ή εξοπλισμούς
Το μελλοντικό κλασικό δε χρειάζεται να ‘ναι Ferrari
Για παράδειγμα, ένα από τα πιο «ταπεινά» αυτοκίνητα της διπλανής πόρτας που τα πρόσφατα χρόνια η τιμή του στο εξωτερικό ανεβαίνει, ήταν το Peugeot 205 Rallye.
Το 205 Rallye είχε και τα τρία παραπάνω χαρακτηριστικά: ελάχιστο βάρος (794 kg), χωρίς clima, ηχομονώσεις, δερμάτινα και μασαζοκαλσόν. Μόνο λακωνικό χαρακτήρα. Άσε που έβγαινε μόνο σε λευκό ή κίτρινο
Σύμφωνοι, στη Γερμανία βγήκε και με το μοτέρ του 1.9, καθώς ο ΤU24 των 1.3 λίτρων και 103 ίππων δεν «περνούσε» καυσαέρια.
Mαζί μ’ αυτόν ήρθαν, ωστόσο, επιπλέον κάποια 150 κιλά βάρους. Και, για κάποιους, ο χαρακτήρας κάπου νοθεύτηκε.
Οπότε τι μένει; Ένα λευκό, «μαμά», αγνό, παρθένο και αμόλυντο. «Μαμά» και μόνο «μαμά».
ΠΗΓΗ: www.militaire.gr
